miercuri, 14 decembrie 2011

Două poeme de Leonida Lari traduse de Pere Bessó*


De toamnă

Şi azi, cînd alte amurguri de-un roşu vinovat,
Şi ţurţurii de gheaţă atîrnă peste sat,
Cînd păsări, zeci de păsări, fugind de zbor stingher,
Se-adună în şiraguri pe orice colţ de cer,
Te văd un dor de frunze, păşind prin cîmp năuc,
Mă văd o casă albă, din care toţi se duc.

De tardor

I hui, quan altres capvespres d’un roig culpable,
I caramells de gel suspesos damunt d’un llogaret,
Quan els ocells, disenes d’ocells, fugint del vol solitari,
S’ajunten en cadena en qualsevol cantó del cel,
Veus un deler de fulles, passant pel camp confós,
Veig una casa blanca, d’on tots se’n van.
De otoño 

Y ahora que otros crepúsculos de un rojo culpable,
Y carámbanos de hielo suspendidos sobre una aldea,
Cuando los pájaros, decenas de pájaros, huyendo del vuelo solitario,
Se juntan en cadena en cualquier rincón del cielo,
Ves un anhelo de hojas, pasando por un campo confundido,
Veo una casa blanca, de la que todos se van.
***


   
Vînt de toamnă
            Fratelui Nichita

Bate vîntul de toamnă, prin care
Nu aud glasul tău cunoscut,
Pentru mine iubirea cea mare
A trecut, a trecut, a trecut.

Cade vulturul fără pereche
Ca şi tine bolnav, obosit,
Pentru mine durerea cea veche
A venit, a venit, a venit.

Între clipa cu braţele pline
Şi-ntre clipa cu rînjet hain,
Între ceea ce trece şi vine
Mai rămîn, mai rămîn, mai rămîn.

Vent de tardor
           Al germà Nichita

Bat el vent de tardor, al seu través
Ja no sent la teua veu coneguda,    
Per a mi aquella amor gran                
Passà, passà, passà.                             

Cau l’àguila sense parella                
I com a tu, malalt, cansat,                  
Per a mi la dolor aquella vella           
Vingué, vingué, vingué.                        

En un instant amb els braços ben plens
I en un instant amb el somrís cruel,
En el que passa i ve                                
Romanc, romanc, romanc.


Viento de otoño
           Al hermano Nichita

Bate el viento de otoño,
En él no escucho tu voz conocida,
Para mí aquel gran amor
Pasó, pasó, pasó.

Cae el águila sin pareja
Y como a ti, cansado y enfermo,
Para mí aquel viejo dolor 
llegó, llegó, llegó.

En un instante con los brazos llenos
Y en otro instante con traidora mueca,
En lo que pasa y viene
Quedé, quedé, quedé.

*
Como quiera que tu blog se está convirtiendo en noticia y a la vez homenaje a Leonida Lari, te envío dos poemas de la mujer de fuego traducidos al catalán y al castellano. El primero, De toamnă,  preñado de símbolos y la visión de la amiga en el tiempo ameno de los simbolistas: el crepúsculo, el atardecer el entre dos luces... El segundo, Vînt de toamnă, dedicado al hermano Nichita -supongo que el gran poeta amigo Stanescu- plantea la erosión de un gran amor gracias al viento de otoño. En definitiva, dos poemas en clave del llamado 'paisajismo sentimental' y con una estructura formal exquisita.
Un abrazo,
PereRosa roja

4 comentarii :

  1. muy musical, exquisito y sutil amor a la naturaleza, gracias Julia desde Perú

    RăspundețiȘtergere
  2. Amiga Julia: Leonida Lari es una excelente poeta a la que hay que leer, Como pedía Andrei, no dejemos que se nos muera de nuevo a través del olvido. Leeerla y reivindicarla. Un beso, Pere

    pd Un día de éstos traduzo un poema de Leonida para alguno de tus blogs ¿vale?

    RăspundețiȘtergere
  3. ok , it is so intersting and melancuole

    RăspundețiȘtergere
  4. Se poate oare si mai multe poezii ???

    RăspundețiȘtergere